DUMAN’IN OĞLU – SİYAH GELİN Düşleri pek çoktu, yaşam savaşı veren halkımın. Kimse ummazdı, galibiyetini karanlığın. Artık yol götürecek beni ölümcül kaderime Ve yol çağırıyor beni tüm bencilliğiyle. Güçlü ordularım yok babam gibi, Parlak zırhlı, erdemli savaşçılar artık yalnızca efsanelerde. Yalnız başladı yol ve yalnız kalacak kaderimin ardından. Ben aydınlıkların varisi, güçlü elmasın bekçisi, Çarkları döndüren tek kişiyim. Seni kızılağacın altında görmüştüm siyah gelin Korkuların vardı ve titrek ellerin. Umudunu kaybetmiş bir yolcuydun, Kaderden utanan yalnız kadın. Ne masumdun, ne günahkar bana bakarken, Ve hoşnut değildin beni görmekten. Düşlerin yok biliyorum, Sana bir tutam güzel düş armağan ediyorum. Armağanımdan bile korkuyorsun, hissediyorum, Unuttular geçmişi, beni tanımaz kendi halkım, Ben aydınlığın varisi, İyiliğin bekçisiyim. Ben yok olan imparatorluğun varisiyim. Ben adsızım! Daha isim alamadan kaybeden babasını, Duman’ın oğluyum. Senin gözlerindeki yaşları silmeye geldim, Sana umut getirdim. Artık yalnız yürümeyeceğim yolumda, Durma tüm yüreğinle katıl bana.